Պարույր Սևակ

Показаны сообщения с ярлыком ՎԱՌԱՐԱՆԻ ԱՌԱՋ. Показать все сообщения
Показаны сообщения с ярлыком ՎԱՌԱՐԱՆԻ ԱՌԱՋ. Показать все сообщения


ՎԱՌԱՐԱՆԻ ԱՌԱՋ


 
Իսկ քարածու՜խը...

Երբ նա վառվում է
Ձմեռվա ցրտին,
Հին վառարանում,
Եվ ձյունն է դրսում կրկնում ինքն իրեն,- 
Լինում է այնպես,
Որ՝ մեկ էլ տեսար՝
Սոսափն եմ լսում ա՛յն անտառների,
Որոնք բյուրհազար տարիներ հետո
Այս քարածուխին պիտի վերածվեն.
Եվ գազանների ոռնոցն եմ լսում
Այդ անտառների անեզրության մեջ.
Եվ ձայնը նաև
Իմ նախա-նախա-նախապապերի,
Որ որս են անում այդ անտառներում,
Որ մերկանդամ են
Եվ ունեն դեռ պոչ,
Բայց անկարող են այլևըս ապրել
Լռին խավարում կույր անձավների,
Ինչքան էլ դրանք թվան ապահով:

Ու հասկանում եմ,
Որ սերվել եմ ես
Դե՛ռ այն ժամանակ, հե՛նց այն ժամանակ... 

15.XII.1959թ.
Երևան


(«Ականջդ բեր ասեմ» շարքից)