ԻՆՔՍ ԻՆՁ ՀԵՐՔՈՒՄ ԵՄ

 

Նույն հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս. 

-Ի՜նչ ես աշխարհի ցավերը լալիս, 

Աշխարհի դարդը հո՞ քեզ չեն տվել: 

Եվ ի՞նչդ է պակաս կամ ի՞նչդ է ավել. 

Ամենքի նման մի մարդ ես, հոգի՛ս, 

Ամենքի պես էլ աշխարհով գնա... 

Իսկապե՛ս. 

                կարգին հագուստ կա հագիս, 

Թե վաստակածըս գրպանըս մնար՝ 

Անտեղի տեղը չհալվեր-կորչեր, 

Ինձ կարող էին և հարուստ կոչել: 

Ես դուր եմ գալիս սրան ու նրան, 

Ինձ շատերն անգամ սիրում են կարգին: 

Շուտով կստանամ և բնակարան, 

Եվըս երկու մանչ՝ կազատվեմ հարկից, 

Եվըս երկու գիրք՝ անուն եմ հարգի,- 

Ումի՞ց եմ պակաս, ումի՞ց եմ ավել, 

Ի՜նչ եմ աշխարհի ցավերը լալիս, 

Աշխարհի դարդը հո՞ ինձ չեն տվել,- 

Այս հարցն եմ հաճախ ինքըս ինձ տալիս, 

Ինքըս ինձ վիճում, առնում ու տալիս, 

Սակայն իմ հախից ինքս էլ չեմ գալիս: 

Ինչպե՞ս աշխարհի ցավը մոռանամ, 

Աշխարհի վատը, լավը մոռանամ. 

Ես հո չեմ նստել աշխարհի վզին, 

Որ չմտածեմ աշխարհքի մասին: 

Ի՞նչ է, աշխարհը իմ բո՞ւռն եմ առել, 

Որ ճմըռթելով գրպանս խրեմ... 

Ինչպե՞ս չհոգամ աշխարհի մասին, 

Եթե նա իմն է, ի՛մն է, իմպեսի՜ն, 

Թե նրա վատը նաև իմ վատն է, 

Նրա հավատը և իմ հավատն է: 

Նա իմն է եղել և իմն է մնում. 

Նա էր մոր նման ինձ երեկ սնում, 

Նա է ինձ տվել քնքշանք ու գորով, 

Նա է ներշնչել ինձ ուժ ու կորով, 

Նա է ինձ ազնիվ - անազնիվ դարձնում... 

Եվ հիմա ինչպե՞ս, ես ձեզ եմ հարցնում, 

Աշխարհի մասին ինչպե՞ս մոռանամ, 

Աշխարհի հոգսից ինչպե՞ս հեռանամ: 

Մայրը միշտ մայր է, որդիքն են տարբեր. 

Մեկը կարող է լինել անտարբեր, 

Մյուսի սրտից արյուն է կաթում, 

Երբ նա մոր դեմքին ցավ է նկատում... 

22.IV.1957թ.

Մոսկվա

(«Մարդը ափի մեջ» շարքից)