VIII

Հովերը կախել են ականջները իրենց,

Թփերը խշշում են մեղմիկ ու թեթև...

Հուզմունքը՝ խոհի հետ,- նժույգով անթև

Ծեծում է դարպասն իմ - սմբակներով հենց... 

Գոց է իմ դարպասը... Ես էլ չեմ բացում...

Խրխինջ է արձակում նժույգը արձակ...

Ես չեմ կասկածում, թե գործել եմ հանցանք

Անզգույշ իմ գրչով, կարևոր հարցում...

Ու հանկարծ նժույգը թռչում է կողի՝ 

Դարպասի այս կողմը,- թռիչքով ահեղ,

Աչքերը՝ սոնետիս առաջին տողին...

Ես նոր եմ հասկանում... նժույգը անմեղ -

Խենթացած խոլ ուժից անսանձ կրքերի,

Հովերը կարծել է մի ինչ-որ ջորի...