ՈՒՂՏՆ ՈՒ ԾԻՏԸ

Ով ստեղծեց գազաններին,

Թռչողներին, վազաններին,

Երբ որ հերթը ուղտին հասավ,

Ուղտին տվեց բարձր հասակ,

Մեջքը`շատ հարթ ու հավասար,

Ոտքը` երկար, բայց ոչ բարակ,

Վիզն էլ` սիրուն մի աշտարակ:

Եվ մի օր Ստեղծողը

Ուզեց բոլոր զավակներին 

Իր մոտ կանչել,

Լավ ճանաչել:

Հավաքելն էլ դժվար բան չէր.

Սրան ճամփեց`նրա՛ն կանչի,

Նրան ճամփեց` սրա՛ն կանչի:

Ուղտն էլ գնաց ծտին բերի.

«Քեզ կանչում են, դե՛, շո՜ւտ արի»:

Իսկ ծիտն ասաց.

«Սրա՜ն դու տես,

Մի այնպիսի՛ քացի կուտես,

Որ յոթ տապակ կպտըտես»:

Նայեց ծտին Ուղտը հսկա

Ու ծիծաղեց Ուղտը քահ-քահ,

Ու ծիծաղեց հսկան այնքա՛ն,

Որ ծիծաղից գետին փռվեց:

Ու ծիծաղեց... վի՛զը ծռվեց,

Մե՛ջքը ծռվեց,

Ո՛տքը ծռվեց:

Վիզ, մեջք ու ոտ ծռվեց գնաց

Եվ այդպես էլ... ծռված մնաց...

(«Ձեր ծանոթները» շարքից)