XXVI

Լուռ նստած քարափի չոր ափին,

Պոետն էր մտածում յուրովի -

Սեգ հոգին՝անթախիծ, կորովի,

Հայացքը - երկնքի սև ամպին...

-«Այս ամպը հեղուկ է, քարացել,

Հեղուկով ծանրացել է համակ.

Քարափն այս - անջուր, չոր ու ցամաք

Ահա իր ոտներն է տարածել:

Եվ ինչո՞ւ այս ամպը միշտ չըգա,

Որ ջրով ողողի քարափն այս,

Որ ոչ ոք չորության պետք ըզգա...» -

Եվ հանկարծ ամպրոպն է որոտում,

Գոռում է կարծես ողջ երկըրով.

-Դաշնությունն այդ կըգա պայքարո՛վ...