Պարույր Սևակ

Показаны сообщения с ярлыком ՈՂԲՈՒՄ ԵՄ. Показать все сообщения
Показаны сообщения с ярлыком ՈՂԲՈՒՄ ԵՄ. Показать все сообщения

ՈՂԲՈՒՄ ԵՄ


Ողբամ վաղամեռ մինուճար որդուն, 
Առավել՝ նրա խեղճ մորը տրտում, 
Եվ որդեկորույս մորից առավել՝ 
Վա՜յ տամ ու ողբամ այն թշվառ մարդուն, 
Որ հավա՛տ ուներ - և ծովածավա՜լ, 
Եվ հիմա չունի՛, 
Մի՜ կաթիլ չունի... 

Ստիպողական ժպիտըդ ողբամ, 
Հարգանքըդ ողբամ, թե հարկադիր է, 
Թե աղբյուրի պես սրտից չի բխում, 
Այլ լիմոնի պես քամվում է վախից... 

Եվ դողը ողբամ, 
Եթե չի ծնվում նա ակնածանքից 
Եվ կամ թե սրտում այն դեռահասի, 
Որ իր կյանքի մեջ առաջի՛ն անգամ 
Ծրար է բացում՝ 
Սիրային նամա՜կ: 
Ա՛յն դողը ողբամ, 
Որ զոռով-շառով որդեգըրվում է, 
Եվ կնքահայր է դառնում Երկյուղը, 
Եվ կնքամայր է դառնում Սարսափը... 

Քե՜զ ողբամ, աստվա՛ծ, 
Եթե սուտ ես դու: 
Ողբամ, սո՛ւտ, և քե՜զ, 
Եթե քո հագին 
Դու ճշմարտության քղամիդ ունես. 
Եվ քե՜զ, քղամի՛դ, 
Թե ուս ես ծածկում և ոչ թե քամակ... 

Հիասթափությո՛ւն, քե՜զ ողբամ նաև, 
Եթե գալիս ես և էլ չես գնում, 
Ինչպես չի գնում հյուրը աներես: 
Ողբամ և հյուրին, որ տանն օտարի 
Իրեն պահում է տանտիրոջ նման, 
Եվ տանտիրոջը՝ թե չի վռընդում, 
Նրան թողնում է կնոջ հետ մենակ, 
Աչքը դո՛ւրս կնոջ, 
Որ շատ է սիրում արցունքով զինվել: 
Արցունքն էլ ողբամ, 
Եթե արցունքը՝ ցավը մեղմելով՝ 
Եվ քենն է փոխում հնազանդության. 
Թող քենը գործե՜ր... 

Վայ տամ ա՛յն գանգին, 
Ուր ձմեռում է խելքը՝ արջի պես. 
Նաև ա՛յն գանգին, 
Որ ուսին դրված կաղամբ է ասես, 
Եվ այդ կաղամբը այնտեղ է հասել, 
Որ՝ օգտըվելով նմանությունից՝ 
Իրեն վիթխարի վարդ է հռչակում 
Ու դեռ սոխա՜կ է պահանջում նաև, 
Եվ հարցնող չկա, 
Թե ո՞ւր է գույնըդ, 
Բուրմո՞ւնքդ ուր է... 

Ճիշտ այսպես՝ 
Նաև վայ տամ տականքի՛ն, 
Որ իրեն յուղից թանկ է համարում 
Լոկ այն պատճառով, 
Որ... ծանր է յուղից. 
Ա՛յն արձագանքին, 
Որ հոգնած «մեռա»-ն 
Դարձնում է «ուռռա՛»... 

Ճիշտ այսպես՝ 
Պիտի այն ցա՛նկը ողբամ, 
Որ միայն ինքն է մնացել գրքից. 
Այն վա՛նքը ողբամ,
Որ վեր է ածվել բողկի պահեստի. 
Այն վա՛նկը ողբամ, այն վա՜նկը, որին 
Զրկում են միա՜կ իր ձայնավորից. 
Նաև հավանգը, 
Թե հավանգի մեջ լոկ ջուր են ծեծում. 
Նաև սահանքը, 
Եթե սահանքը... խելագարվել է՝ 
Բռնել է գրազ 
Նույնիսկ ձկներին խեղդամահ անել, 
Բռնել է գրազ 
Եվ մտադիր է գրազը տանե՜լ... 

Եվ ողբամ նաև... 
Ինքըս ի՜նձ ողբամ, 
Թե այսպես պիտի ողբամ - վայ կանչեմ 
Եվ իզուր տեղը ինքըս ինձ տանջեմ... 

03.VI.1957թ.
Մոսկվա
(«Մարդը ափի մեջ» շարքից)