XXXIII
Հեզանազ իջնում է երեկոն,
Ժայռերը մթով են թանձրանում.
Մի ժայռի կատարի բարձրանում,
Նստում ենք իրար մոտ երեքով:-
Ես եմ, իմ մուսան ու ընկերս,-
Ես շապիկ հագած, իսկ մուսաս մերկ,
Ընկերս - շրթներին մի նոր երգ,
Ուսերին - վերարկուն մուգերես...
-Պարզության մեջ պիտի լինել մերկ,
Պնդում է մուսաս իր չոր ձայնով.-
-Անշապի՞կ,- գոչում եմ ես,- երբե՛ք...
Ընկերս երգախառն մեղմ ձայնով.
-Պարզության մեջ հագիր վերարկուդ...
Ու վիճում ենք մինչև իրիկուն...