XII

Երբ հոգնում եմ ես երգերի անքուն որսից՝

Խաղաղվում է հոգուս օվկիանը ալեկոծ.

Կարծես մեռնում է հուզմունքի ծիլ ու բողբոջ,

Հոգուս վարար Ամազոնն է դառնում ոսին:

Այնժամ մի խեղճ հուսալքում, վիզը ծռած՝

Գալիս է, որ հուսալքում ցանի այնտեղ.

Անհամարձակ, ահ ու դողով, վախով հանդերձ

Մոտենում է հոգուս՝ ձեռքն իր սրտին դրած...

Սակայն աչքս,- պահապանը արթուն ոգուս,

Զինված ամուր ադամանդյա սուր նիզակով -

Բըզկտում է նրա հոգին... մեն մի զարկով,

Մի հայացքով խոր ու անգութ խամրում նրան...

Քանզի գիտի՝ հոգիս շուտով կփոթորկի 

Ծով երգերիս, և արևը կըհուրհուրա...