ՍՊԻՆԵՐԸ

Վերքերն արդեն սպիացել

Ու նշան են միայն դարձել

Անցյալ փառքի ու խոյանքի -

Ա՛յն ամենի, ինչ անցել է,

Ինչ ապրել ու զգացել են

Մեր մարմինը ու մեր հոգին:

Վերքերն արդեն սպիացել,

Ու կսկիծն է նրանց անցել,

Բայց և այնպես բավական է

Օրվա թերթը նորից բացել,

Տեսնել՝ այնտեղ ինչ են գրում 

Ատլանտյանի այն ափերից.

Բավական է, որ արկերից,

Ամենակուլ կրակներից,

Պատերազմից, մահից խոսեն.

Բավական է ստվեր մի սև

Մոտենա մեր մաքուր խղճին,

Բավական է մի ցուրտ փչի,-

Սկսվում է սպին նվալ,

Եվ այն կսկիծն է արթնանում,

Որ ստիպում էր մորը լալ,

Գրոհի էր որդուն տանում:

Այն կսկիծը, որ հինգ տարի

Ամեն տան մեջ իմ աշխարհի

Աներևույթ հյուր էր դարձել...

Այդ կսկիծն է վաղուց անցել՝

Մեր վերքերն են սպիացել,

Բայց դարձել են ո՛չ թե միայն

Նրան, որ մեր դեմքի վրա

Անցյալ փառքի ցոլքն է փռում:

Ում որ պետք է՝ թող իմանա՛,

Որ վերքերն այդ սպիացել:

Փակվել են,

բայց...

իբրև բռո՜ւնցք:

22.VIII.1951թ.

Նավչալու

(«ՍՊԻՆԵՐ» շարքից)