ՆԵՐՈՒՄ ԵՄ

Ես չե՛մ հարգում, ճի՜շտ հասկացեք, 

Ես չե՛մ հարգում, 

Բայց ներում եմ ջահելներին՝ 

Երբ զուր տեղը կռիվներ են նրանք սարքում - 

Մեղավոր է հորդող ուժի ավելցուկը: 

Ես չե՛մ հարգում, ճի՜շտ հասկացեք, 

Ես չե՜մ հարգում, 

Բայց ներում եմ ահելներին՝ 

Երբ ասում են շատ լրջորեն, 

Հետն էլ տնքում. 

-Բա սա ձո՞ւկ է: Մեր ժամանակ լա՜վն էր ձուկը... 

Ես ներում եմ 

Օտար երկրում լիազորված հայրենասեր այն դեսպանին, 

Որ հայրենիք տանող ճամփա չի հարցընում՝ 

Իմանալով, որ իր դժբախտ հայրենիքում վիշապացել 

Ու խժռում է բռնակալի դեռ երեկվա բարակ օձը: 

Այսպես՝ նաև ես ներում եմ ինքնասպանին, 

Թե մի քնած ժողովուրդ է արթնացընում 

Նրա միակ կրակոցը... 

Ու ներում եմ գլխացավը՝ 

Թե ծագում է տարիքն առած կուսությունից, 

Գլխացավանքն անակընկալ՝ 

Թե գալիս է հաջող չանցած քսությունից. 

Եվ այն ցավը, 

Որ արդյունք է սիրո անուշ հիվանդության, 

Եվ այն հիվանդ սովորույթը, 

Որ ծնունդ է ավանդության: 

Թող որ ներվի 

Նաև սուտը անմեղունակ, 

Ամեն կոպիտ անմեղ հանաք, 

Ամեն ամպ օր ու եղանակ: 

Եկեք նաև մի՛ նեղանաք, 

Թե սիրում են՝ ցույց չեն տալիս, 

Բայց մի՛ ներեք, 

Թե ցույց տալիս, բայց չեն սիրում: 

Եկեք նաև նրա՛ն ներենք, 

Ով լռում է հարկադըրված, 

Սակայն գոնե փրփըրում է, 

Բայց ոչ նրան, 

Ով դավում է 

Եվ ցավում է՝ հարկադըրված... 

Ես չներե՞մ երեխեքին, եթե նրանք 

Եվ թանկարժեք իր են կոտրում,- 

Թող սպառնան մինչև անգամ և լուսնյակի՜ն: 

Ես կներեմ ամե՜ն տեսակ ձեռնածություն ու հնարանք- 

Եթե նրանք 

Երեխայի սրտաճմլիկ լացն են կտրում, 

Երեխայի լացն են կտրում, բայց ոչ խաբում 

Դավաճանած եղջյուրակիր ամուսնյակին... 

Երբ ենք ներում կամ չենք ներում, 

Հասկանո՞ւմ եք: 

Մենք ներում ենք 

Ամե՛ն անգամ 

Ու լոկ այնքա՛ն, 

Որքանով որ կատարվածը հասկանում ենք: 

29.V.1957թ.

10.VI.1957թ.

21.XI.1957թ.

Մոսկվա