ԻՄ ԱՐՑՈՒՆՔՆԵՐԸ ԹԵՊԵՏ ՉԵՆ ՀՈՍՈՒՄ

Իմ արցունքները թեպետ չեն հոսում,

Բայց ինքը սիրտըս արցունքով է թաց՝ 

Ինչպես մանկության օրերում անցած,

Երբ լալիս էի ես անարտասուք

Եվ մորըս ասում.

         -«Քաղցա՛ծ եմ, քաղցա՜ծ»...

Բռնում էր մայրս հարցերի ճամփան,

Որ սիրտս շահի իր ունեցածով.

Չի՞ր, չամի՞չ, փշա՞տ, թե՞ տանձ ու խնձոր:

Իսկ ես մտքիս մեջ ունեի մի բան

Եվ մյուսները մերժում էի չոր:

Հարցնում էր էլի իմ մայրը ջահել,

Ու թվարկելիս և ա՛յն էր հիշում,

Ինչ որ ես էի մտքումըս պահել:

Կուզեի, որ նա մեկից կռահեր,-

Եվ այդ էլ էի դառնացած մերժում:

Արցունքով է թաց իմ սիրտը կրկին...

Գիտե՛մ, թե ինչով կհանգստանա.

Աչքերըդ նրան հանել են խելքից,

Նա թունդ է առնում քո տանջող քելքից:

Բայց ինչպե՞ս քո դեմ նա իրեն բանա:

Տեսնում եմ ես քեզ, երբ ոսկեհանդերձ

Քո հագուստներով շորոր ես տալիս,

Երբ սափորն ուսիդ աղբյուր ես գալիս:

Բայց ես քեզ՝ սիրո ծարավով հանդերձ՝

Չտեսնելու եմ վերստին տալիս:

Թե խոստովանեմ՝ գուցե չմերժես,

Բայց ցավալի է, որ միանգամից

Դու չես կռահում և մի անգամ ինձ

Այնպես չե՜ս նայում, չե՜ս ժպտում այնպես,

Որ այսպես լցվա՛ծ, լքվա՜ծ չզգամ ինձ: