ԱՎԱԶԸ՝ ՀՈՎԱԶ

Ես նա եմ նաև, 

Որ հասկանում է, 

Թե ինչու է միշտ ավազը լռում։ 

Նա հիշում է այն ջրհեղեղները 

Նախապատմական, 

Որոնց լուռ վկան նույն ինքն է որ կա, 

Իսկ երբ չար քամին 

Խաղում է նրա խեղճ ջղերի հետ՝ 

Հիշեցընելով 

Նրա փառավոր անցյալը կորած 

Ու նրա ներկան աննախանձելի, 

Ավազը հանկարծ հովազ է դառնում՝ 

Ճանկըռտում քամու 

Ու նաև մարդկանց 

Լպիրշ աչքերը։ 

Ու նաև մարդկա՜նց, 

Որ մոռանում են իրենց անցյալը։ 

15.XII.1959թ.

Երևան

(«Ականջդ բեր ասեմ» շարքից)