XIX
Ընկած մտքերի մանարանը, պոետս ահա
Չգիտեմ ինչպե՞ս պոկվեմ պտտվող բյուր իլիկներից,
Մանված մեկի հետ, կապված մի այլին, երրորդին՝ գերի,
Ինչպե՞ս զատզատեմ խոհերս մաքուր ցեխից տղմահած -
Ի՞նչն է էական, ի՞նչն է հրատապ և ի՞նչը անպետք,
Ի՞նչն է խավարում վառվելու պայծառ ու հրահավերժ,
Ո՞րն է մարելու հենց վաղը, ո՞րն է մնալու միշտ թեժ,
Որ ես ընդ որում հիվանդ խոհերիս գերեզման ճամփեմ:
Հեռո՜ւ հեռավոր բիլ հորիզոնից - եզերքից եզերք
Արեգակ-բառով, ծիածան-տառով, գրիչ-անտառով,
Գրում է անտես և աներևույթ մի Գողյաթյան ձեռք.
-Մոլորյալ պոետ, նայիր միշտ առաջ և բարձր նայիր,
Վազել կարող ես - միշտ վազիր առաջ, թքած զրկանքին,
Վազել չես կարող - գոնե առընչվիր դարդիդ ընթացքին...