Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին

 

Այդ ո՞վ է ասել ` նորից են սիրում: 

Նորի՛ց չեն սիրում ,սիրում են կրկի՜ն... 

Ու երբ մինչևիսկ ալյուրից (դեռ տա՜ք) 

Դու նո՛ւյն մարմինն ես հիշում բնազդով, 

Երբ հոտն էլ սուրճի նրա՛ն հիշեցնում 

Եվ քո գունազարդ քնի փոխարեն 

Անքնություն է փռում սպիտակ. 

Երբ աստղերն իրենց կլորակ սանրով 

Մազերդ են սանրում ,իսկ դու վերստին 

Շոյանքի սովոր քո մազերի մեջ 

Նո՛ւյն հանգստարար մատերն ես զգում . 

Երբ օտար մեկի շարժումի ,դեմքի 

Նմանությունը հեռու – մոտավոր 

ոտներդ է ասես դնում գիպսի մեջ, 

Իսկ միտքդ բեկում այնպե՛ս կտրական, 

Ինչպես լույսերի վետվետումներից 

Երկաթգծերն են կարծես ջարդոտվում. 

Երբ անձրևներից հողն է ասես թթվում 

Եվ ստիպում է ռունգո էլ զգալ, 

որ մենակ ես դու իբրև մի ... Իգրեկ, 

Իսկ ինչ-որ մի տեղ կամ հենց քո կողքին 

Կա մի Իքս ուրիշ ,առանց որի դու 

Խնդիր չե՜ս կազմի,ո՛չ էլ կլուծես ,- 

Մի՛շտ ,ամե՜ն անգամ պաշարում է քեզ 

Նույն զգացումը անճեղք ու անդուռ, 

Եվ հասկանում ես ,որ մարդն ,ի վերջո, 

Նորի՛ց չի սիրում ,սիրում է կրկի՜ն, 

Քանզի կա մթին մի կախյալություն 

Ջղի և արյան ,հոգու ու կրէի . 

Քանզի նշանը հանման – գումարման 

Այդ մե՛նք չենք դնում լուծվելիք խնդրում. 

Քանզի թեպետև բախտ մենք ենք փնտրում, 

Բայց բա՛խտը, 

Բա՛խտը, 

Բա՜խտն է մեզ ընտրում ... 

Ուստի մինչևիսկ սիրառատ հոգին 

Նորի՛ց չի սիրում ,սիրում է կրկի՜ն ... 

6.11.64

Երևան

 ( «Նորից չեն սիրում, սիրում են կրկին» շարքից)