ԱՐՏԵՐՆ ԵՆ ԾՓՈՒՄ

Առավոտն այնտեղ կանուխ է այնքան

Իր աչքը բանում

Եվ այնքա՜ն հանկարծ, որ միտք ես անում,

Բայց չես հասկանում:

Մութը քաշվում է ծմակ ու քերծեր,

Իսկ հետո՝ շոգին

Սարատափի տակ, քար ու թփի տակ

Փոխարկվում շուքի:

Իսկ լո՜ւյսը... Լույսը հեղեղի նման

Վարարո՛ւմ, հորդո՛ւմ,

Սարերն է բռնում, երկինք է հառնում,

Լճանում սրտում:

Իրիկվա քամին զարթնում է հանկարծ

Եվ միանգամից,

Ինչպես բուրավետ իր օրորոցում՝

Երեխան քնից:

Արտերն են ծփում, ալիքվում այնպես

Գժորե՜ն, կարծես

Երբեք չե՛ն զսպվի, երբեք չե՛ն դառնա

Կաշկանդված խրձեր... 

15.VIII.1956թ.

Չանախչի

(«ԾԽԱՆԻ ԾՈՒԽ» շարքից)