XXI

Իմ շուրջը ահա խավար գիշերն է ծավալվել կրկին,

Ինչպես Կետարի առասպելյալ, սև վրանը հսկա...

Թոփ-դաղը՝ արքան այս լեռնապարի խավարում նստած,

Կռթնած է կարծես հետին ոտների ջարդված կրնկին...

Այս կողմ - Սոմրովը՝ թավշյա կանաչով, ձգված ահագին,

Այն կողմ - ամպերի քարավանն ահա՝ մթով թանձրացած,

Հեռվում - անանուն լեռներ՝ խավարում խրոխտ բարձրացած.

Եվ ես - հուրհուրող կրակի առաջ՝ բոցերը հոգիս...

Շուրջըս քնած է նախիրը, հոտը - ոչխարի, գառի,

Քնած են բոլոր սրտերը ջահել, ծեր ու պառաված...

Ես եմ մեն մենակ - իմ ձեռքով վառված խարույկի առաջ:

Ես եմ մեն մենակ - ունկընդիր հեռվի շառաչին վայրագ,

Խոլ բախումներին, հոգով անհանգիստ, հոգով անհամբեր.

-Ա՜խ, թե երանի ես էլ լինեի հաղթության բանբեր...