XXVII

Աշնան հանդերն են - անծաղիկ, անվարդ,

Աշնան քամին է - սառը շունչն աշնան...

Ես ժայռի գլխին նստել եմ անձայն,

Դիտում եմ շուրջս ամեն ակընթարթ...

Ո՛չ անտառ, ո՛չ ծառ չկան այս սարում,

Միակ ծառն այստեղ մասրենին է լոկ,

Այն էլ դեղնազօծ, անտերև ու բոկ,

Բայց պտուղներով հասուն, զարդարուն:

Ու դիտում եմ ես այս լուռ քարափի

Ծերպերին թառած տկլոր մասրենուն,

Որ չունի ընկեր ու սերմ է ցանում... 

-Ողջո՜ւյն անանուն, միայնակ ընկեր,

Որ գիտես տոկալ հեռո՜ւ, անընկեր

Եվ գիտես վաղվա տընկիներ տընկել...