XXXI

Հայաստանին

Ժայռի գլխին ես Արաքսին եմ լուռ դիտում.

Նա գալարվում է, սողում է կարծես ցավից,

Դեմքին քսած մեռելային փայլուն կավիճ,

Ճամփան - երկար, ալիքը - կարճ ու վետվետուն...

Արարատը՝ անխոս վկան նրա ցավի,

Մյուս ափից ինձ հետ նայում է լուռ նրան...

Հասկանում ենք իրար անխոս ու անվարան

Ես՝ իմ, նա՝ իր սրտով - խորշով քարանձավի...

-Մայր իմ Արաքս, ջրերը քո ճողփել են շա՜տ -

Օտարոտի սմբակներից, շա՜տ են հորդել

Եվ քի՛չ է շատ, որ հոսել ես հանգիստ, ազատ:

Վերջին անգամ կփոթորկեն ջրերը քո -

(Ժամն այդ ահեղ ու ահալի մոտ է արդեն)

Ու կժայթքի Մասիսն հրով, ես՝ իմ երգով...