IX

Մի ցրտին ու սառն խարույկ է վառվում Արևմուտքում

Բոցերը հավաք մի կիզակետում - դեպ երկիրն իմ,

Բոցավառ ձեռքը՝ գալիքի հանդեպ լուռ, անքնին 

Բորբոքում է դեռ գիշեր ու ցերեկ նստած անքուն...

Գեհենածավալ լեզուներ ունեն այդ բոցերը...

Բոցավառ ձեռքը - մատներով ցմքած, ոսկրացած,

Կարծես իրանով գեհենի դռան մոտ կռացած

Պլուտոնի տեղ ինքն է պահապան, նա - Հիտլերը...

Փչում է մի թունդ նավթահոտ նրա բերանից,

Քանզի թոքերը Ռումինիայի նավթով են լիք...

Բացում է ահա բերանն իր նորից, որ բորբոքի

Խարույկն իր վառած... Բայց բերնից ելնող նավթաշոգին

Կլանում է ողջ խարույկից ելնող բոցերը շեկ...

Պայթում է ինքը... ցըվրվում ամբողջ գեհենով մեկ... («Մուտք» շարքից)