ԱՅՆ ԱՌՈՒՆ, ՈՐ ՁԵՐ ԲԱԿՈՎ Է ՀՈՍՈՒՄ

Այն առուն, որ ձեր բակով է հոսում,

Անցնում է անվերջ մեր պատի տակով,

Ողջ օրն աղմըկում, ուրախ վազվըզում,

Տանջում է նրան լուրջ ու կատակով.

Մերթ հրում է նա, մերթ՝ խտուտ բերում 

Ինձ նման հլու-հնազանդ պատին:

Պատը սիրում է, ուստի և՝ ներում 

Այդ չարաճճի խաղերը անթիվ:

Ձեր առուն շատ է երբ երես առնում,

Իրեն մոռացած՝ պատն էլ, ինձ նման,

Ստվերով զգո՜ւյշ ցած է կռանում,

Ուզում է գրկել-համբուրել նրան:

Փախչելիս, դիտմամբ, առուն սայթաքում,

Ընկնում է հանկարծ գիրկը մեր պատի:

Ստվերը պատի իջնում է թաքուն,

Բայց առուն շտապ ելնում է ոտի:

Շիկնանքը պահած իր պաղ հատակում՝

Մի պահ վարանքով նայում է առուն

Եվ ալիքներով... շրը՜խկ,- ապտակում,

Քրքըջո՛ւմ, քեզ պես, փախչո՜ւմ է հեռու...