ՍԻՐՏ ԻՄ

Սի՛րտ իմ, դու նույնն ես, ինչպես որ առաջ,

Երբ խենթ էի ես ու դեռ պատանի:

Բայց չէ՞ որ հիմա՝ տարիքըս առած,

Արդեն և՛ խոհեմ, և՛ հասուն դառած,

Չեմ ուզում թեթև քամին տատանի

Այն ծառը, որի հաստ բունը տեղ-տեղ

Անցած ու չանցած վերքերն անհամար

Կտցահարել են փայտփորի նման,

Դարձրել են փչակ, ուր բուն են գտել

Հիշողություններ, երազներ մեռած...

Մինչդեռ դու, սի՛րտ իմ, ինչպես և առաջ

Քո խենթության մեջ ինձ հետըդ առած,

Տանում ես այստեղ, այնտեղ ես տանում,

Օտար տների կտուրն ես հանում,

Մտցընում օտար այգի ու պարտեզ:

Եվ դու ինձ բնավ չես խղճում կարծես:

Դու մոռանում ես, որ իմ տարիքում

Չիր չեն գողանում օտար տանիքում,

Օտար ծառերին չեն գցում քարեր...

Ես խնդրում եմ քեզ՝ ինձ չխանգարե՜լ:

Թույլ տուր մոռանալ, դու քո աստվածը,

Որ քաղցր է կյանքում՝ ինչ գողացված է... 

15.VII.1953թ.

Նավչալու

(«Նույն Ճամփով» շարքից)

ՍԻՐՏ ԻՄ, ԻՆՉՈ՞Ւ ԵՍ ՆՈՐԻՑ ԽՌՈՎԵԼ

Սի՛րտ իմ, ինչո՞ւ ես նորից խռովել,

Իզուր ինձ ու քեզ ինչո՞ւ ես տանջում.

Ի՞նչ ես կամեցել, որ քեզ չեմ տվել,

Ի՞նչ ես պահանջում:

Ա՜խ, խռովում ես դու այդպես հաճախ,

Բայց համր լեզուդ ես չեմ հասկանում,

Սի՛րտ իմ, երեխա՜ քմահաճ ու չար,

Անլեզո՜ւ մանուկ...

16.II.1947թ. Երևան

(«Նույն Ճամփով» շարքից)