ԿԵՍԳԻՇԵՐԱՅԻՆ ԲՆԱՆԿԱՐ

Քամին փոշուց ծուխ էր սարքում,

Ծուխ անկրակ,

Ու տարածում պուրա՜կ-պուրա՜կ,

Իսկ դրանից ձանձրանալով՝

Վճռում խաղալ պահմտոցի,

Եվ պահվում էր,

Այնպե՛ս պահվում,

Որ գյուղացիք ասում էին «շոգից մեռա՜նք»:

Օրը քակել իր ծալքերը

Ու փռել էր աշխարհով մեկ.

Մի ծալքից՝ շո՛գ,

Երկրորդից՝ տա՛պ,

Երրորդից՝ տո՛թ:

Տառապում էր նույնիսկ օդը՝ դողէրոցքից:

Տաքության մեջ զառանցում էր ամեն մի բույս:

Լռություն էր մի այնպիսի՜,

Ասես ծերուկ բնությունն էր ուշաթափվել:

Եվ այդ ահեղ լռությունից մանկան նման վախենալով,

Միակ ջուրը՝ աղբյուրը խեղճ,

Կարծես ոչ թե կարկաչում էր առու դարձած,

Այլ հեկեկում - ջղաձգվում...

Ջրով լի դույլն ստիպում էր, որ աղջըկա

Բոլո՜ր թովիչ պահուստները բացահայտվեն՝

Նույնիսկ իրեն վարագուրող հագուստի տակ:

Իսկ ես նաև նայում էի դույլի ջրին,

Որ աղջըկա քայլվածքի հետ

Իր ողջ կապույտ մակերեսով

Աջ էր գնում - ձախ էր գալիս,

Ասես լիներ մեկ միաձույլ սկավառակ

Ջուրն՝ աղջըկա քայլվածքի հետ,

Ջրի հետ էլ՝ երկինքը մով:

Եվ ջուրը չէր ելնում-իջնում,

Կարծես երկինքն էր դույլի մեջ

Գլխապտույտ զգում անվերջ...

Եվ այս ամենն՝ ա՛յն պատճառով,

Որ քունն ինձնից անմեղ տեղը,

Խռովել է ու... լքե՛լ ինձ:

06,12.II.1964թ.

Երևան