ԵՐԲ ՄԱՐՍԻ ՎՐԱ ԶԲԱՂՎԱԾ ԷԻ...

Երբ Մարսի վրա զբաղված էի երկրագործությամբ`

Երազկոտ նստած իմ քաղաքային նեղլիկ սենյակում,

Իմ խեղճ դռնակը հանկարծ ենթարկվեց ահեղ փորձության.

Դու էիր թակում.

Ես դա զգացի,

Ինչպես թռչունն է զգում վերահաս փոթորկի շունչը`

Թռչունն այս դեպքում բույնն է շտապում,

Իսկ քանի որ ես իմ բնումն էի,

Էլ ի՞նչ էր մնում,

Որ ի՛նչ անեի.

Ու ես փակեցի աչքերըս վախով,

Թերևս ակամա ես հետևեցի

Ջայլամի հիմար իմաստնությանը:

Իսկ դու որսորդ ես.

Եվ չսպասեցիր իմ «համեցեք»-ին,

Ի՛նքըդ ներս մտար:

Աստվա՜ծ իմ,

Չէ՞ որ մի փոքըր առաջ

Ես Մարսի վրա

Զբաղված էի երկրագործությամբ:

Եվ ահա փչեց քամին փորձության,

Եվ ահա խոփըս դիպավ ժեռ քարին,

Իսկույն չքացան ցորենն ու գարին,

Դեմըս լոկ մնաց դեմքն այդ ցորնագույն

Ու գարեհատիկ վզնոցը զնգուն,

Մնացին միայն աչքերը`

Նրա՜նք,

Որ միշտ կյանքիս մեջ ցանում են վարանք...

Ես չէի նայում աչքերին, դիտմա՛մբ,

Որ կեռ հոնքերի բացմամբ ու կիտմամբ

Փոխում են և՛ ձև,

Ե՛վ ցոլք ու երանգ:

Ես չէի նայում,

Բայց զգում էի,

Որ պիտի նայե՛մ,

Որ չե՜մ դիմանա,

Եվ նայեմ թե չէ`

Իսկույն կիմանա,

Որ իմ կյանքի մեջ ոչի՜նչ չի փոխվել,

Որ առաջվա պես այդ ինքն է մխվել,

Մխվել իմ կյանքում,

Մխվել` որպես սեպ,

Որ ո՛չ ճեղքում է,

Ո՛չ դուրս է գալիս...

Ես չէի նայում,

Որ անինքնասեր իմ լեզուն հանկարծ

Չասի. «Ցանկալի՜ս»։

Եվ իմ ցավատանջ գլխի կեսդարձով,

Առանց նայելու երեսին նրա,

Սուտ հանգըստություն երեսիս վրա`

Նրան եմ դիմում նույն հիմար հարցով.

-Քեզ ի՞նչն է այսպես իմ դուռը բերում:

Նա հապաղում է,

Ես` մտաբերում,

Հիշում եմ հանկարծ

Եվ... մռայլ ու կարճ

Պատասխանում եմ ինքըս իմ հարցին.

-Հայտնի է կարծեմ,

Որ հանցագործին

Նրա ոտքերը սիրում են տանել

Այնտեղ, որտեղ նա... մարդ է սպանել...

Ելնում է ոտքի:

Հանգիստ է: Վսեմ:

Ասածըս կարծես նույնիսկ չի լսել:

Ու դուրս է գնում այնպիսի՛ քայլքով,

Ասես ուզում է իր կրունկներով ողջե՜րթ նվագել:

Գնում է,

Թողնում,

Որ... Մարսի վրա կատարած ցանքիս

Բերքը հավաքեմ...

15.X.1959թ.

18.XI.1959թ.

Չանախչի

(«Նույն հասցեով» շարքից)