ԱՆԾԱՆՈԹՈՒՀՈՒՆ

Անծանոթ եմ քեզ, բայց գիտեմ վաղո՜ւց... 

Այդ քե՛զ համար են ազգերը կռվել՝ 

Այդ քե՛զ համար է Տրոյան վառվել։ 

Այդ դո՛ւ լույս տվիր կույր Հոմերոսին, 

Սֆինքսի գաղտնիքը ժպտալով առար, 

Ու մարաթոնյան վազքի հերոսին 

Այդ դո՛ւ, թերևըս, թևերիդ տարար։ 

Քե՛զ համար ընկավ մեր չքնաղ Արան։ 

Նորից քե՛զ համար 

Մի այրող ամառ 

Մեր Արտավազդին գերության տարան... 

Հին ծանոթներ ենք - քեզ գիտեմ վաղո՜ւց։ 

Դրախտը կորցըրած՝ այդ քեզ է գտել 

Մեր նախահայրը՝ ինձ նման մանուկ... 

Երկար դարերի ճամփեքով բանուկ 

Դու եկել ահա և ինձ ես հասել 

Եվ ստիպում ես ինձ գոռալ՝ ասե՛լ, 

Որ դու այրում ես՝ Տրոյայի՛ պես, 

Ուզում ես գերել՝ մեր Արայի՛ պես, 

Ինչպես Հոմերին՝ դու լույս ես տալիս, 

Բայց շլացուցիչ քո լույս ու փայլից 

Ես կուրանում եմ 

Ու մոռանում եմ, 

Որ դու աչքերով ինձ հույս ես տալիս, 

Ժպտում ես, սակայն և խույս ես տալիս, 

Բայց ինչո՞ւ, ինչո՞ւ,- ես չեմ հասկանում։ 

Թե դու ուզում ես, որ, ինչպես մանուկ,

Մեր նախահոր պես միտքըս սքողած, 

Իմ հանգստության դրախտը թողած՝ 

Ես քո հետքերով ու քո ետևից,

Ամե՜ն ինչ լքած՝ բռնեմ քո թևից 

Ու գնա՛մ, գնա՛մ, ուր դու կգնաս, 

Մտնեմ ա՛յն դռնով, որ դու կբանաս, 

Խմեմ հարբենամ՝ ինչով դու հարբես, 

Տանջվեմ ու տոկամ իմ նախահոր պես,- 

Ես համաձայն եմ։

                         Ի՜նձ ինչ դրախտը,

Երևի նույնն է և թոռան բախտը...

20.X.1955թ.

Մոսկվա

  («Նույն Ճամփով» շարքից)

Անծանոթուհուն

Ես մտածում եմ. 

ԿԱնցնի մի շաբաթ, 

Ու ես վերստին կտեսնեմ նրան, 

Ում հանդիպեցի առաջի~ն անգամ, 

եվ մի – երկու բառ փոխանակեցինք` 

Չծանոթացած: 

Կտեսնեմ նրան 

Ու կասեմ «դու»-ով. 

-Թույլ տուր տամ մի հարց, 

Բայց շատ եմ խնդրում, 

Որ դա չհաշվես բնավ հաճո խոսք: 

Անցել է ահա ուղիղ մի շաբաթ, 

Եվ ողջ մի շաբաթ ժպտացել ես ինձ, 

Անվե~րջ – անդադա~ր ժպտացել: 

Ինչու՞: 

Եվ ի պատասխան ի°նչ էլ իմանամ, 

Ի~նչ էլ ինձ ասես` 

Ես գոհ կմնամ, 

Իսկ եթե շիկնես` 

Առավե°լ ևս: 

Իսկ եթե շիկնես` 

Կշարունակեմ. 

-Երկու փոսիկիդ, 

Որ կա երեսիդ, 

Ամբողջ մի շաբաթ լեցուն է եղել 

Հմայքի ծովո~վ: 

Ես նոր հասկացա, 

Թե ոնց է լինում, 

Որ հողագնդի կլոր կողերից 

Ծովերը երբեք չեն թափվում ներքև, 

Ու չեն դատարկվում այն փոսիկները, 

Որ մենք կոչում ենք ծովերի հատակ... 

Եվ ի պատասխան ի°նչ էլ իմանամ, 

Ի~նչ էլ որ ասես,

Ես գոհ կմնամ: 

Միայն... միայն թե դու չնկատես, 

Որ հանկարծ ես քեզ` 

Անծանոթուհուդ, 

Դիմել եմ «դու»-ով: 

Թե չնկատես` 

Ես այնժամ կասեմ. 

-Դե~ , անունդ ասա...

(«Նույն հասցեով» շարքից)