Նամակ

Նա՞ է գրում ինձ 

Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 

Ինքս էլ չգիտեմ. 

"Արդյոք քեզ եր՞բ եմ, ե՞րբ եմ տեսնելու... 

Ձմե՛ռ ու ամա՜ռ, 

Աշո՛ւն ու գարո՜ւն... 

Իսկ ո՞ւր է տարվա մե՛ր եղանակը, 

Այն հինգերորդը..." 

Նա՞ է գրում ինձ 

Թե՞ ես եմ գրում իմ հարազատին՝ 

Ինքս ել չգիտեմ. 

"Դու նկատե՞լ ես. ձմեռ ժամանակ 

Անհնարին է անցնել անտառի այն ծանոթ տեղով, 

Որով անցել ես ամռան օրերին, 

Քանի որ ցրտից սաստիկ կուչ գալով 

Ու ձյան բեռան տակ ճկվելով խղճուկ` 

Ոստ ու ճյուղերը փակում են ճամպադ, 

Իսկ մթնշաղին կամ աղջամուղջին` 

Ճանկռում են դեմքդ, 

Աչքիդ սպառնում: 

Ես քայլում էի աղջամուղջի մեջ, 

Ու քայլում էի նաև ... մտացիր: 

Մտացի՞ր արդյոք, մտամփո՞փ արդյոք,- 

Մի՞թե նույնը չէ: 

Ու ես հասկացա, 

Որ երբ հուզված ենք` 

Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ձեռքերը, 

Երբ անվստահ ենք` 

Մենք թաքցընում ենք մեր խեղճ ոտքերը. 

Իսկ ե՞րբ են մարդիկ թաքցնում դեմքը 

Գուցե ամոթի՞ց 

(Ես չե՛մ ամաչում իմ սիրո համար) 

Գուցե կարոտի՞ց 

(Ես ուզում եմ քեզ տեսնել բա՛ց աչքով): 

Գուցե ճանկըռտող ճյուղերի՞ց այս չար 

Գուցե այս ցրտի՞ց որ ճկում է ինձ 

Եվ ստիպում է կուչ գալ խեղճորեն 

(Կուչ գալ եմ ուզում քո՛ թևերի տակ)" ... 

Նա՞ է ավարտում, թե՞ ես նրա տեղը,- 

Ինքս էլ չգիտեմ. 

"Իմ այս հարցերին մի՛ պատասխանիր, 

Բայց պատասխանիր լոկ իմ մե՛կ հարցին: 

Գարունը անցավ` ես քեզ չտեսա, 

Ամառը անցավ` ես քեզ չտեսա, 

Աշունը անցավ` չտեսա ես քեզ, 

Ձմեռն էլ կանցնի` չեմ տեսնի ես քեզ... 

Իսկ ո՞ւր ե տարվա մե՛ր եղանակը, 

Այն հինգերորդը ... մի՞թե չի գալու" ...

(«Նույն հասցեով» շարքից)