VII

Շուրջը շող էր, մեռնող մարդու ժպիտ կարծես,

Մայր է մտնում արևն ահա արևմուտքում.

Հորիզոնը արնալեցուն աչք է կարծես,

Հրագունդը - դեղնած, գունատ աշնան պարտեզ:

Ես ակնապիշ դիտում եմ սեգ մահը նրա

Ու փնտրում եմ նրա շունչը կարծես այնտեղ.

Նվաստացած մերթ մարում եմ ինչպես կանթեղ,

Մերթ էլ ցասկոտ գոռում եմ ես նրա վրա.

-Կորի՛ր, պետք է քո արևող դեմքին թքել...

Դո՛ւ, որ գիտես վառվել այդպես վառ ու պայծառ,

Սակայն դու էլ մահվան առաջ վիզդ ես թեքել:

Ես - ո՛չ արև, ո՛չ մարգարե և ո՛չ հանճար.

Ես - անմշակ պարտեզ՝ վայրի, անպետք, անբերք,

Սակայն թեքվել մահվան առաջ... երբե՛ք, երբե՛ք...