Բ. ԳԻՇԵՐԵՐԳ

Առկայծում են երկնի ջահերը,-

Վառվում են իմ երկնային տաճարում...

Ա՜խ, մեռածը որքա՜ն ջահել է,

Որքա՜ն քնքուշ է, ինչպես գարուն...

Ա՜խ, մարած ու անլույս աչքերում

Կարծես արևն է այդ, որ մարել է.

Վարսերի հյուսքը զեփյուռ է բերում.

Ժպիտը՝ ամպերին զարդարել է...

Բայց այդ ո՞վ է, որ հարդարել է

Այդ վարսերը՝ հարուստ ու փարթամ...

Եվ եթե մահը նրան էլ տարել է,

-Սրա վրա ե՞ս պիտի սաղմոս կարդամ...