2

Եվ կյանքն իրենն արավ. նա այր դարձավ մեկից,

Հասունացած կարծես մի գիշերում խաղաղ:

Կարծես մի անբարբառ, մի թովչական երգից

Սիրտը կրծքի ներքո խայտա՛ց, խայտա՛ց:

 

Նա ամուսին դարձավ և հայր դարձավ ապա:

Իր իսկ ձեռքով շինած տան լայն բակում,

Մատղաշ ընկուզենու ըստվերի տակ, այգում

Առաջնեկը նրա խաղաց «Չապայ»,

Խաղաց «կարմիր-ճերմակ», «բուրժույ» խաղաց,

Թլդիկ արտասանեց «Լելին պապի»...

 

Որքա՜ն պիտի ծոռով ուրախանար,

Թե հրաշքով ապրեր իր խեղճ տատին...