Օգնիր ինձ, Մարիա'մ
Օգնի՜ր ինձ, Մարիա'մ
Բարեխոս եղիր իմ և իմ միջև
Օգնի՜ր ինձ, Մարիա'մ,
Անաղարտ մնամ
Այն ճահճանման աղտ-աղարտի մեջ,
Որ դժգոհություն բառով է կոչվում:
Դժգոհությունից ես շա՜տ եմ դժգոհ:
Օգնի՜ր ինձ Մարիա'մ,
Եվ ասեմ' ինչո'վ.
Բարեխոս եղիր ի'մ և ի՜մ միջև,
Որ բանն ավարտվի ինքնահաշտությամբ:
Ես խռովել եմ նաև աշխարհից.
Ե'կ ու վերստին հաշտեցրու՜ դու մեզ,
Թե չէ ես այսպես ապրել չե՜մ կարող:
Ուզում եմ նայել ինձ ու աշխարհին
Լիացա'ծ, ժպտո'ւն ու գո՜հ աչքերով'
Հաղթելով և' քաղցը, և' պապակ փափագ:
Ուզում եմ ապրել անչար ու բարի'
Գմբեթի ճեղքում բուսած տուղտի պես...
Մի բու թառել է իմ զույգ աչքերին.
Թռցրո'ւ նրան:
Մի ձու սպիտակ ինձ բիբ է դարձել.
Կորցրո'ւ այդ ձուն:
Ճանճեր են նստած ինձ վրա
Այնպե'ս,
Ինչպես քունջութը' կաթնահունց հացին:
Ճանճը քունջո'ւթ չէ.
Հացս չի՜ ուտվում:
Ճանճով է լցված իմ ներսը նաև,
Ինչպես վարսանդը' խաշխաշի սերմով:
Խաշխաշ չե՜մ ուզում.
Կակա'չ դարձրու:
Ասում են, իբր, կապույտի վրա
Չեն նստում ճանճեր:
Լսում ես Մարիա'մ,
Ինձ ներս ու դրսից կապու՜յտ հագցրու...
